Since Thur afternoon Gabriel (and Mama)
have been in the hospital in the PICU (Pediatrics
ICU).
On Tues two things happened around the same
time. 1) Gabriel’s milk intake shot up by about a third. He quit choking so
much on his milk, began sucking much
stronger, and became voracious, drinking more in one session than he
ever has. 2) He began having a new type of seizure/fit, this time affecting the
whole body at once and more disturbing than any previously, and to my untrained
eye looking downright demonic. (Maybe there’s a good medical explanation for
these two things occurring together, but the only explanation I could think of is
a shift in tactics by the enemy on what to attack.)
When we took him in for his monthly check-up
on Thur, the doctors were alarmed by the new seizures and felt he needed to
immediately be hospitalized to begin getting epilepsy medicine, since this new
type of seizure could destroy brain cells thru a lack of oxygen. Mama & I
have very strongly wanted to avoid giving him epilepsy medicine, but for better
or for worse we acquiesced to the doctors’ urgings. So straight into the
ward they went, sending me off with a long list of supplies to bring.
Vane, Vain, Vein
In in order to inject medicine, they tried
in vain to find a vein for about an hour, making a pin cushion of him in the
process. (Before starting the doctor looked at his wrists and said to me, “This
is going to be a nightmare,” so they may as well have not begun.) In the end
they decided he would have to take his medicine orally since they couldn’t get
an IV into him. They are now playing around with types of medicine and dosages
to find something that stops the seizures and doesn’t make him too sedated, a
combination that doesn’t appear to be easy to find (or may not exist). This process can take a
while, so we don’t know how long before he can come home.
Meanwhile, they found fluid in one of his
lungs (probably just started since being in the hospital), so he is also on
oral antibiotics. I’m amazed how he swallows all this stuff without objection.
About the only potentially positive in all
this is that they took blood to check on another possible disorder that we got
a lead on thanks to a friend’s help. Oh, and mama remembered to have me bring her own
plate and silverware this time, so she is able to be served food and eat.
In het ziekenhuis
Sinds
donderdagmiddag verblijven Gabriel (en mama) op de kinderafdeling van het
ziekenhuis.
Op dinsdag zijn er
twee dingen tegelijkertijd gebeurd. 1) De hoeveelheid melk die Gabriel dronk
schoot omhoog met een derde. Hij verslikte zich niet meer zo vaak in zijn melk,
begon beter te zuigen, en sloeg meer melk achterover dan ooit tevoren. 2) Hij
kreeg een nieuw soort epileptische aanval waarbij zijn hele lichaam meedeed en
die op mij (als leek op medisch gebied) als ernstiger en zelfs demonisch
overkwam. (Misschien is er een goede medische verklaring voor dat deze twee
dingen tegelijkertijd gebeurden, maar de enige verklaring die ik kan bedenken
is dat de tegenstander van taktiek is veranderd en nu een ander aspect van
Gabriels gezondheid aanvalt.)
Toen we hem op
donderdag naar het ziekenhuis brachten voor zijn maandelijkse controle waren de
artsen bezorgd om zijn nieuwe epileptische aanvallen en vonden dat hij
onmiddellijk opgenomen moest worden omdat dit soort toevallen zijn hersenen
zouden kunnen aantasten door gebrek aan zuurstof. Mama en ik hebben tot nu toe
liever medicijnen vermeden, maar nu hebben we het advies van de specialist opgevolgd.
Dus liepen ze meteen de afdeling op en stuurden mij naar huis met een lange
lijst spullen om mee terug te brengen.
Speldenkussen
Om hem zijn
medicijnen toe te dienen hebben ze wel een uur tevergeefs geprobeerd een ader
te vinden, alsof hij een speldenkussen was. (Voordat ze begonnen keek de arts
naar zijn pols en zei tegen mij “dit wordt een nachtmerrie”, dus ze hadden het
maar beter kunnen laten.) Uiteindelijk hebben ze besloten hem zijn medicijnen
oraal toe te dienen omdat ze geen infuus konden inbrengen. Ze proberen nu
verschillende medicijnen en doseringen uit om wel de aanvallen te onderdrukken
maar hem niet te slaperig te maken, wat erg lastig is (en misschien wel onmogelijk).
Ondertussen
hebben ze vocht in zijn longen ontdekt (waarschijnlijk kwam dat pas toen hij al
in het ziekenhuis lag) dus krijgt hij nu ook antibiotica. Ik sta versteld hoe
hij al dat spul doorslikt zonder te protesteren.
Het enige
positieve is dat ze, nu ze toch bloed bij hem moesten afnemen, ook meteen
kunnen onderzoeken of hij misschien een bepaalde afwijking heeft waar een
kennis ons op heeft gewezen. O ja, en mama heeft er deze keer aan gedacht om
een bord, bestek, en een mok mee te brengen zodat ze mee mag eten.
