In Hospital (Dutch below)

Since Thur afternoon Gabriel (and Mama) have been in the hospital in the PICU (Pediatrics ICU). 

On Tues two things happened around the same time. 1) Gabriel’s milk intake shot up by about a third. He quit choking so much on his milk, began sucking much stronger, and became voracious, drinking more in one session than he ever has. 2) He began having a new type of seizure/fit, this time affecting the whole body at once and more disturbing than any previously, and to my untrained eye looking downright demonic. (Maybe there’s a good medical explanation for these two things occurring together, but the only explanation I could think of is a shift in tactics by the enemy on what to attack.)

When we took him in for his monthly check-up on Thur, the doctors were alarmed by the new seizures and felt he needed to immediately be hospitalized to begin getting epilepsy medicine, since this new type of seizure could destroy brain cells thru a lack of oxygen. Mama & I have very strongly wanted to avoid giving him epilepsy medicine, but for better or for worse we acquiesced to the doctors’ urgings. So straight into the ward they went, sending me off with a long list of supplies to bring.

Vane, Vain, Vein

In in order to inject medicine, they tried in vain to find a vein for about an hour, making a pin cushion of him in the process. (Before starting the doctor looked at his wrists and said to me, “This is going to be a nightmare,” so they may as well have not begun.) In the end they decided he would have to take his medicine orally since they couldn’t get an IV into him. They are now playing around with types of medicine and dosages to find something that stops the seizures and doesn’t make him too sedated, a combination that doesn’t appear to be easy to find (or may not exist). This process can take a while, so we don’t know how long before he can come home.

Meanwhile, they found fluid in one of his lungs (probably just started since being in the hospital), so he is also on oral antibiotics. I’m amazed how he swallows all this stuff without objection.

About the only potentially positive in all this is that they took blood to check on another possible disorder that we got a lead on thanks to a friend’s help. Oh, and mama remembered to have me bring her own plate and silverware this time, so she is able to be served food and eat.

 

In het ziekenhuis

Sinds donderdagmiddag verblijven Gabriel (en mama) op de kinderafdeling van het ziekenhuis.

Op dinsdag zijn er twee dingen tegelijkertijd gebeurd. 1) De hoeveelheid melk die Gabriel dronk schoot omhoog met een derde. Hij verslikte zich niet meer zo vaak in zijn melk, begon beter te zuigen, en sloeg meer melk achterover dan ooit tevoren. 2) Hij kreeg een nieuw soort epileptische aanval waarbij zijn hele lichaam meedeed en die op mij (als leek op medisch gebied) als ernstiger en zelfs demonisch overkwam. (Misschien is er een goede medische verklaring voor dat deze twee dingen tegelijkertijd gebeurden, maar de enige verklaring die ik kan bedenken is dat de tegenstander van taktiek is veranderd en nu een ander aspect van Gabriels gezondheid aanvalt.)

Toen we hem op donderdag naar het ziekenhuis brachten voor zijn maandelijkse controle waren de artsen bezorgd om zijn nieuwe epileptische aanvallen en vonden dat hij onmiddellijk opgenomen moest worden omdat dit soort toevallen zijn hersenen zouden kunnen aantasten door gebrek aan zuurstof. Mama en ik hebben tot nu toe liever medicijnen vermeden, maar nu hebben we het advies van de specialist opgevolgd. Dus liepen ze meteen de afdeling op en stuurden mij naar huis met een lange lijst spullen om mee terug te brengen.

Speldenkussen

Om hem zijn medicijnen toe te dienen hebben ze wel een uur tevergeefs geprobeerd een ader te vinden, alsof hij een speldenkussen was. (Voordat ze begonnen keek de arts naar zijn pols en zei tegen mij “dit wordt een nachtmerrie”, dus ze hadden het maar beter kunnen laten.) Uiteindelijk hebben ze besloten hem zijn medicijnen oraal toe te dienen omdat ze geen infuus konden inbrengen. Ze proberen nu verschillende medicijnen en doseringen uit om wel de aanvallen te onderdrukken maar hem niet te slaperig te maken, wat erg lastig is (en misschien wel onmogelijk).

Ondertussen hebben ze vocht in zijn longen ontdekt (waarschijnlijk kwam dat pas toen hij al in het ziekenhuis lag) dus krijgt hij nu ook antibiotica. Ik sta versteld hoe hij al dat spul doorslikt zonder te protesteren.

Het enige positieve is dat ze, nu ze toch bloed bij hem moesten afnemen, ook meteen kunnen onderzoeken of hij misschien een bepaalde afwijking heeft waar een kennis ons op heeft gewezen. O ja, en mama heeft er deze keer aan gedacht om een bord, bestek, en een mok mee te brengen zodat ze mee mag eten.